دیدبان: یکی از اهداف زندگي حفظ نسل و تداوم آن است که مورد سفارش دین هم قرار گرفته است، اما گذشته از این وجود فرزند براي توازن وتعادل خانواده كاملا احساس مي شود، نداشتن فرزند براي برخي نوعي ناكامي از عشق محسوب مي شود به طوري كه اگر پس از يكي دو سال ازدواج فرزندي پديد نيايد پريشاني اهل خانه را فرا مي گيرد وحتي زن يا مرد خود را ناقص مي پندارند.

داشتن نسل در شرط اعتماد به نفس براي احساس مردانگي يا زن بودن است و بخصوص زن آن را موجبي براي كمال خود مي پندارند. حقيقت مساله اين است تا آدمي مادر نشود نمي تواند حقايق جهان را آنگونه كه هست تعبير و تفسير كند و واقعيت ها را دريابد و مشكلات ونابساماني ها را پذيرا باشد. كودك گلي است كه در دامان مادر مي شكفد و بدون وجود آن مادر احساس زيبايي و كمال نمي كند.

مساله محدود كردن نسل

امروزه چه بسيار زنان و شوهراني كه از توليد نسل لااقل براي سنين معيني جلوگيري مي كنند و براي آن دلايل و علل بسياري ذكر مي كنند از جمله بيماري،علا قه مندي به بهره مندي بيشتر از مواهب زندگي، بي حوصلگي، وجود بيماري ارثي،عدم فرصت براي سرپرستي، فقر و دلایل دیگر. اما اغلب خودداري از توليد نسل به علت رفاه طلبي و كسب آسايش و آرامش زندگي است. زوجين مي خواهند سني بر آنها بگذرد و در اين فاصله از لذات زندگي بهره مند شوند.

گاهي زن وشوهر از توليد نسل خودداري مي كنند تا همديگر را بيشتر و بهتر بشناسند و زمينه براي تعارف و تالف آنها بهتر فراهم شود در حالي كه وجود يا عدم توافق ها معمولا پس از پيدايش فرزند معلوم و آشكار خواهد شد.

محدوديت توليد نسل اگر به خاطر مسائل طبي باشد به مورد و ضروري است. اگر والدين بدانند كه به علت وجود بيماري هاي ارثي و يا علل ديگر نسلي ناقص پديد مي آيد و يا مادر به خطر مي افتد لازم است از توليد جلوگيري شود و معمولا چنين مواردي بسيار اندك است.

ضرورت توليد نسل

فرزند مايه نشاط خانواده است، چه بسيار تفرقه ها و بي سروساماني ها كه در اثر پيدايش نسل جلوگيري مي شود. اگر واقعا مادر خود را قادر ببيند كه فرزندان نيكو تربيت كند خودداري از آن گناهي است، زيرا به غير از مساله خانواده باعث كمبود شخصيت هاي صالح در جامعه خواهد شد.

ايجاد و توليد نسل به همان گونه كه مورد تاييد و تاكيد است بايد با شرايطي همراه باشد.اگر احساس مسئوليت در پرورش نسل نيست بهتر است كه توليدي هم نباشد. كسي كه مي خواهد داراي فرزند باشد بايد مساله حمايت وسرپرستي آنها را هم در نظر بگيرد تا فرزنداني ارزنده تحویل جامعه نمايد.

درباره تعداد فرزند نبايد تن به روزگار هرچه پيش آمد، بلكه بايد هدف ونقشه اي در ميان باشد چه بسيار خانواده هايي كه فرزندان بسيار دارند ولي از امر سرپرستي و تربيت شان غافل هستند و امكان رسيدگي به آنها را ندارند در چنين خانواده هايي فرزندان چون علف هرز و بي بندوبار مي شوند و موجباتي براي بدبختي بيشتر خانواده و اجتماع هستند.

در دنياي امروز تربيت فرزند داراي اهميت فوق العاده است. بدين نظر و بنا و به عللي ديگر خانواده ها به يك يا دو فرزند قناعت مي كنند و حتي گاهي از توليد نسل جلوگيري مي نمايند.خودداري از توليد نسل زيان بخش است و اين مساله مورد تاييد پزشكي است وهم روان شناسي. داشتن يك فرزند هم كافي نيست زيرا هر فرزند داراي وضع و زمينه خاصي است و ابعاد و جوانب مختلفي دارد و براي گرمي و اعتدال خانواده لااقل دو فرزند بايد باشد.

حد متعادل فرزندان در اجتماع ما شايد بين 3-4 باشد آن هم نسلس كه بر طبق نقشه وهدف انديشيده تربيتي باشد. در توليد نسل تنها اقتصاد و مساله شكم مطرح نيست تربيت هم اصلي كه نبايد فراموش شود.

مشكلات كودك يكدانه

از نظر علمي داشتن يك فرزند براي خانواده مشكلي است كه حل آن در سايه پيدايش فرزند دوم امكان پذير است، وجودش هم براي خود او رنجي است و هم براي مادرش.اما براي كودك از آن بابت كه او همسال و همانندي ندارد كه با او بازي كند و براي مادر كودك يك دانه هم صحيح نيست، زيرا براي او امكان مقايسه و بررسي نخواهد بود زيرا از كودك خود مي خواهد كه طفلش هم قهرمان باشد،هم زيباو باهوش، هم رتبه اول كلاس و كودك زير بار اين خواسته ها له مي شود و هميشه در خيالات و اضطراب به سر مي برد كه چگونه اين توقعات را برآورده كند و آنها هم در عالم تنهايي براي خود رفيق مي تراشند و با آنها بازي مي كنند. كودك يكدانه چون زياد محبت مي بيند حساس، زودرنج و گاهي لوس و پر توقع بار مي آيد و طبعا چون توقعاتش در اجتماع خريدار ندارد مواجه با سرخوردگي خواهد شد.

منبع:مهر